Project 2.0

Magadang umaga, oftewel goedemorgen, want op dit moment is het hier half 11 ‘s ochtends. Het tijdsverschil met Nederland is nu zeven uur. Dat is niet de enige verandering sinds mijn vorige stukje, want mijn eerste project zit erop. De laatste twee weken in het weeshuis waren er vier Spaanse vrijwilligers. Dankzij hun werd er ineens ook gebruik gemaakt van de muti sensory room, heel erg mooi om te zien hoe sommige kinderen hierdoor opleefden. In de zes weken dat ik hier werkte heb ik met een aantal toch wel een speciale band opgebouwd en ik ga ze zeker missen, Renan die als enige goed engels spreekt en me wegwijs maakte, Gosen die altijd de tafel voor me dekt, Arnel die altijd lacht en voor de kleinere kinderen zorgt en zo kan ik wel doorgaan, want alle kinderen hebben een eigen verhaal en zijn op hun manier ‘ speciale kinderen’. Dat maakte het toch wel vreemd om zo plots als ik daar hun leven een binnenliep, de kinderen ook weer te verlaten.

In de laatste twee weekenden van het eerste project hebben we het noordelijk gebied van Luzon verkend. We hebben allereerst een negen uur durende busreis gemaakt naar Banaue. Hier hebben we een hike door de rjistvelden naar een waterval gedaan. Dit was heel erg mooi en leuk om te doen. De terugweg was minder fijn. Het was gloedheet en eigenlijk veel te zwaar voor mij, maar uiteindelijk is het toch geukt met wat hulp bij het dragen van mijn tas dan wel. ‘s Avonds zijn we naar Sagada gereden, waar we de volgende dag een tour hebben gedaan naar de ‘Hanging Coffins’. In Sagada is het traditie om de doodskist van succesvolle mensen aan de wand van de rotsen te hangen. Er zijn hiervoor wel een aantal voorwaarden, zo moet in Sagada geboren zijn en moet je familie uit Sagada komen. Succesvol ben je bijvoorbeed wanneer al je tien kinderen trouwen. Als er maar acht van de tien trouwen ben je niet succesvol. Nadat we deze kisten hadden gezien zijn we in de grotten gegaan. De foto’s zijn niet zo mooi doordat ik nogal afsteek tegen de rest, maar as je op de achtergrond let was het daar heel erg tof! Het weekend daarop hebben we een roadtrip naar la Union gemaakt, waar ik voor het eerst heb geprobeerd om te surfen en dat ging eigenijk beter dan ik had verwacht.
Mijn nieuwe adres is in Malate, Manila city! In dit project werken we met z’n vijven samen. We wonen in dezelfde residentie en trekken daardoor heel veel met elkaar op. Ik zou in eerste instantie campagne gaan voeren tegen borstkanker, maar hiervoor had ik me als enige aangemeld, daarom heb ik me aangesloten bij het Kapatiran project. In zes weken proberen we de disaster preparedness te vergroten. Tot nu toe zijn we nog maar een keer in de buurt geweest waar ons project plaatsvindt om een enquete aft e nemen. Verder hebben we een seminar gehad bij the office of civil defence. Afgelopen week moesten we de seminars die wij gaan geven voorbereiden, maar aangezien we dit in het weekend al hadden gedaan was er tijd voor vakantie!

Van dinsdag tot zondag zijn we op Busuanga Island geweest, dit is onderdeel van Palawan. In het plaatsje Coron waar wij waren verandert de komende jaren veel, Er worden nieuwe resorts gebouwd en de mensen richten zich steeds meer op toerisme. De verwachting is dan ook dat het hier steeds drukker zal worden, maar vorige week was het er gelukkig nog rustig. De stranden zijn niet lopend te bereiken. Wij hebben daarom een Island hopping tour gedaan waarbij we eerst hebben gesnorkeld, vervolgens konden zwemmen in een meer, daarna nog eens konden snorkelen maar dan bij een scheepswrak terwijl de kapitein voor ons kookte op de boot en ten slotte bij een klein en bijna verlaten strandje aanlegden. De volgende dag hebben we kayak gehuurd om bij een resort met verlaten strand te komen. En zo vlogen de afgelopen weken voorbij. Wij gaan nu snel aan de slag voor het project!

Tot snel, liefs!