It's more fun in the Philippines!

De afgelopen weken zijn voorbijgevlogen. Het Kapatiran project was wisselend. Het project had als doel het voorbereiden van een gemeente op rampen, zoals tyfoons, aardbevingen en brand. Onze focus was op de aardbeving van 7,3 op de schaal van richter die eens in de 400 jaar plaatsvindt en elk moment wordt verwacht, als is er een groot tijdsspan waarbinnen dat kan gebeuren. We hebben verschillende seminars gehad die ons veel hebben geleerd over de rampen waar de Filipijnen mee te maken hebben. Dit was heel erg interessant en de voorbereiding voor onze taken waren heel erg leuk om de doen. We zouden 3 weken lang elke week een seminar geven in de gemeenschap en daarnaast helpen bij het afmaken van een aantal huizen. We zouden bovendien bottlerafts en lifevests met de bewoners maken. Door een samenloop van omstandigheden hebben we helaas maar 1 seminar kunnen geven. Het ' huizen bouwen' hield eigenlijk zand verplaatsen in, waarbij we met veel te veel mensen werkten waardoor dat ook niet echt opschoot en de bottleraft en lifevest activiteit ging ook niet meer door. Toch kwam er de laatste 3 weken meer van de grond aangezien we samenwerkten met mister Bong. Mister Bong werkt voor het emmergency response integration center en was enorm enthousiast over het project. Hij heeft toegezegd ook in de toekomst te willen blijven samenwerken met AIESEC voor dit project. Ondanks dat we dus voor ons gevoel veel minder hebben gedaan dan mogelijk was, hopen we dat onze voorbereidingen en ideeen en de samenwerking met mister Bong de volgende groep in dit project zullen helpen en het tot een succes zullen maken.

Het voordeel van de afgezegde afspraken, was dat we ineens wel veel tijd hadden om eropuit te trekken. De chaos van Manila hebben we verruild voor de prachtige natuur van de Filipijnen. We zijn bijvoorbeeld naar Tagaytay gegaan, waar we tijdens een wandeling langs een huis liepen en de familie ons free food! toeriep.  De hele familie vierde de feestdag van een lokale heilige en was midden in een karaoke sessie. Wij mochten eerst binnen het buffet uitproberen en eenmaal buiten moesten we eerst allemaal een verse vis proberen en ook een of andere drank. Vervolgens ontkwamen we niet zonder deel te nemen aan het karaoke spektakel. Onze versie van uptown girl werd erg gewaardeerd en voorat het nummer afgelopen was volgde de fotosessie. Heel erg mooi om de gastvrijheid van het Filipijnse volk wederom te ervaren. Vervolgens hebben we de de vulkaan de Taal beklommen wat ik hee; bijzonder vond. Helaas waren we er laat, want anders was het ook mogelijk geweest om binnen de caldera in het Taal meer te zwemmen. De volgende dag duurde het uren voor we eindelijk in Cuenca aankwamen. We hebben daar in een sneltreinvaart de mount Maculot beklommen. We hadden verplicht een gids bij ons, maar deze sprak geen Engels. Hij gaf enkel het hoge tempo aan en liet ons in het donker de terugtocht via de 'easy route' doen, maar het woord easy kende hij blijkbaar ook niet. Achteraf gezien was het wel een hele mooie tocht en heel erg tof om dit te hebben geaan. 
Verder zouden we in onze laatste week nog een week vakantie houden op Palawan. Door de tyfoon Ruby werd onze vlucht helaas geannuleerd. gelukkig wisten we door ons disaster prepeardness project hoe onze grabbag eruit moest zien. Water, eten, zaklampen ed. stonden klaar. Uiteindelijk hebben wij van Ruby verder niet veel last gehad, behalve dat we twee doelloze dagen binnen en in het overdekte wifi gebied hebben afgewacht wat er zou gebeuren.Iets later dan gepland zijn we alsnog naar Puerto Princesa gegaan waar we een van de zeven wereldwonderen underground river hebben bezocht en een monggrove tour hebben gedaan. 

Dit laatste weekje was toch wel apart. Mijn laatste kans, en eindelijk was ik er klaar voor, ik heb de Filipijnse delicatesse balut geprobeerd. Niet voor herhaling vatbaar had ik besloten, maar toen gaven de AIESECERS ons als kerstcadeautje ook balut. De tweede keer was het niet lekkerder. Nog een laatste keer naar het weeshuis en nog een laatste keer mijn backpack inpakken, maar deze keer goed. Nu zal ik er vaker mee moeten rondslepen. Nu alweer drie maanden later en dan is het toch echt tijd om dit mooie land te verlaten. Het Filipijnse volk is geweldig en de natuur is prachtig, maar Manila heb ik inmiddels ook wel weer gezien. De vieze chaotische stad waarin het verkeer nooit meezit laat ik achter me. Het ware backpacken kan beginnen. Voor hoe lang? Geen idee, zo lang als het bevalt en maximaal drie maanden. Ik laat wel weer van me horen.

Tot snel, liefs!